Als je dan commentaar levert op bakkende TV-koks, moet je de hand ook in eigen boezem durven steken. Keer op keer vertel ik in mijn lessen over de bereidingsgroep "biscuits". En net zoveel keren vertel ik dat die naam eigenlijk niet klopt in 95% van de gevallen.
Waarom? Het woord "biscuit" is namelijk een samenvoegsel van twee woorden, namelijk het Latijnse Bis, wat dubbel betekend en het Franse Cuit, wat gekookt of gegaard betekend. Het komt er dus op neer dat een biscuit altijd tweemaal gegaard moet worden (net als 'ons' beschuit, wat een regelrechte verbastering is van biscuit).
Echter zijn de meeste biscuits die wij banketbakkers maken slechts eenmaal in de oven geweest!
Oplossing: we gaan de groep scheiden. De beschuitjes, lange vingers en wat dan al niet meer die na een bakproces met vaak een hoge baktemperatuur nog nagedroogd worden in een zachter oven, mogen wat mij betreft als biscuits door het leven blijven gaan. De mooie tyrolliënnes en duchesse'biscuits'? Die moeten vanaf vandaag door het leven als SemelCuit. Misschien niet zo'n mooi woord, maar wel met een kloppend verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten